Oase in Kibera

De op één na grootste slum ter wereld, het goud gaat naar deze van Soweto, Zuid-Afrika, wordt bevolkt door, waarschijnlijk, één miljoen mensen. Eigenlijk kan men het niet zeggen op een paar honderdduizend. Het laat een diepe indruk na.

Temidden van omstandigheden die wij toch zouden omschrijven als de goorste miserie, leiden de gangetjes van modder, afval en stank ons naar een metalen poort met daarachter zowaar heuse gebouwen. Van stenen en al. Een weeshuis. Het is niet verwonderlijk dat op zo een grote populatie er kinderen zijn die op zeer jonge leeftijd letterlijk alleen op de wereld zijn achtergebleven. Aids is niet zelden de oorzaak.

Lyliane, een energieke dame heeft er de leiding van het weeshuis. Iets meer dan honderd kinderen kunnen er terecht, 36 ervan leven er permanent. De andere hebben ergens wel nog een familielid rondlopen waar ze af en toe naar toe kunnen. Behalve eten en drinken, en een dak boven hun hoofd krijgen ze er ook veiligheid en onderwijs. De school beschikt zelfs over een computerklas. Eéntje van 1992, maar goed genoeg om een pak basisvaardigheden aan te leren.

Lyliane is niet alleen directrice maar blijkt ook nog een commerçante te zijn. Handgemaakte spullen, vooral textiel, worden verkocht in een winkeltje. En ze vond ook nog eens een afzetmarkt in Japan en Honduras. Ook bij onze delegees vindt ze een behoorlijke afzetmarkt.

En hoe zit het met deze kinderen eens ze ouder worden? Het lager onderwijs is gratis in Kenia, dus

dat is geen probleem. En dan? Verdwijnen ze dan niet terug in de anonimiteit van de armoede en de dagelijkse strijd om te overleven? De zinloosheid is bijna ondraaglijk. Of toch niet. Heel wat van de kinderen kunnen dank zijn fondsen die het weeshuis bij elkaar krijgt verder studeren en halen zelfs na middelbaar onderwijs de universiteit of hogeschool. Sommige leerkrachten in de school zijn de wezen die twintig jaar eerder daar werden opgevangen.

En dan gebeurt het. Plots wordt de binnenplaats van de school gevuld met ritmes en melodieën. En frisdrank. Eéntje van het huis … zelden is het zo moeilijk om dit te accepteren. We kunnen niet anders. Gastvrijheid wordt hier serieus genomen.

Ermee geconfronteerd hebben weeshuizen altijd al een effect op mensen. Dit is voor ons niet anders. Toch is dit niet enkel triest. Integendeel. Het is ook zowaar leuk. Niet evident die rollercoaster van emoties. En wat doet een mens er dan mee. Wat doe je ermee als delegee? Tijd zal dit wel uitwijzen. Feit is dat projecten wel degelijk een verschil maken, niet in het minst door de gedrevenheid als deze waar Lyliane ruimschoots is van voorzien.

Niet één van ons verlaat het weeshuis en Kibera als dezelfde persoon die er een paar uur eerder deze wereld binnentrad. Wie of wat we nu zijn? Ook dat zal tijd uitwijzen.