Kenia back home...en de ware syndicalisten

We zijn terug thuis, het is bijna winter, het is grijs en kil maar we hebben reserve aan warmte opgedaan, zo is het toch nog zacht voor de tijd van het jaar.  Terug uit het kleurrijke Kenia hindert sterker nog dan kou, hier het grijs, maar het dempt niet wat we hebben meegemaakt. Straks kunnen we de oogst aan beelden tegen het licht houden en de emoties uitzieken als een griep tot de dagen weer beginnen te langen.
Beste lezer, je kan ons blijven volgen, deze tocht betekent niet het einde van het project, integendeel.
 "Commando" onze vriend op de foto onder staat op ons netvlies geschreven en moet het symbool van onze reis worden.
Hoe kunnen we als deelnemers beter deze inleef-reis afsluiten dan met een lied a la Patrick. Laat ons in koor zingen voor  Ortwin, Patrick, Stefan, de ganse metaalcentrale en ook een beetje voor onszelf

"O lio lio la onze rangen groeien aan en de ware syndicalisten en de ware syndicalisten, onze rangen groeien aan en de ware syndicalisten willen terug naar Kenia gaan..."

Ge9groeten
Freddy

Van Jambo en Hakuna Matata tot Tafadhali Nisaidie en een reus die moet slikken buiten het bordeel...

Onze laatste bedrijfsbezoek start bij een aluminiumbedrijf uit de Kaluworks groep. Er volgt een filosofische uiteenzetting door de bedrijfsleider. De fabriek bestaat uit twee delen, recycling tot aluminium platen om potten en pannen te produceren en een bedrijf die platen voor dakbedekking maakt.

Ook hier een Indische bedrijfsleider een verwoed lezer van Jack Wells, zeker dat de meesten van ons, Jack niet kennen, Ortwin onze inteligente delegatieleider knikt instemmend, wij volgen hem blindelings.
Ortwin, knappe gast, overal en in alles rustig, laat een sterke indruk na bij de deelnemers, niet alleen bij de vrouwelijke wat nog te begrijpen is op basis van zijn charme maar " da's ene van ons" zeggen ook de mannen  en dus.... blij dat hij er bij is.
Ook Patrick maakt indruk, we hadden een ander beeld van hem, eerder ietsje pietsje saai ( sorry Patrick) in werkelijkheid een droge komiek, formidabele zanger van het geëngageerde lied, niet altijd toonvast maar voor ons een fijne en vooral zorgende mens.

Back to reality,  de bedrijfsleider spuwt meerdere slogans zoals: prestatiemanagement, één doel, work in progress, work together, leaderschip, transition, mindsetting,  backbone enz. en kan zo bij VOKA aan de slag ... ik onthou dat hij "happy" is met zijn mensen en die azijnpissers van VOKA zijn dat absoluut niet.

Die mensen genieten van een huursubsidie, krijgen dagelijks een gratis maaltijd met ingrediënten uit de bedrijfsmoestuin enz.

Het bedrijf volgt de Kaizen filosofie en is ook ISO 9000 gecertificeerd, geen pollutie, waterbesparing enz. Wie in een multinational werkt kent wel Kaizen, ik waag me er niet aan om dat hier uit te leggen, vraag het aan je secretaris. Dit bedrijf is top, punt andere lijn.

Last but not least, ze steunen een schooltje in de omtrek, doen aan HIV preventie en begeleiding in samenwerking met een polikliniek daarmee overstijgt dit bedrijf kwalitatief op vele vlakken veel van de onze.

Het volgende bezoek is MRM, net om de hoek en eentje met hindernissen. Weliswaar een bedrijf van dezelfde groep maar andere bazen andere wetten. De delegees wachten ons op en staan te blinken voor wat de belangrijkste dag van hun sindicaal leven zou kunnen zijn.  Ze zitten mooi in het werkpak, veiligheidsschoenen blinken en ze delen helmen uit. We mogen de productie niet binnen.

Wat is er aan de hand? Er waren geen richtlijnen gegeven door de organisatoren in verband met de dresscode en die beroepen zich op wat de delegees nalieten te informeren. Blote armen, benen, en slippers kunnen niet, weinigen onder ons zijn compatibel.  Hoe raar het ook klinkt toch zijn we tevreden over dat staaltje verantwoordelijkheidszin en een ontluikende preventief beleid, er is een code en die dient toegepast, ook voor ons. Eerder waren we in bedrijven waar je de poten kon breken, waar ik nooit een groep zouden durven doorloodsen. Er komt wat oplapwerk bij de plaatselijke delegees aan te pas maar we troosten hen met een gezamenlijke maaltijd in de bedrijfskantine. 

HIV clinic of Marleen Timmerman

We zijn te laat maar in Afrika is het begrip tijd gelukkig minder relevant. Hakuna matata! of letterlijk vertaald luidt de uitdrukking" er is/zijn geen problemen/moeilijkheden. De term is beroemd geworden door de tekenfilm The Lion King van Walt Disney Pictures.

Tot onze grote verbazing staat Marleen ons persoonlijk op te wachten met haar man Lou, consul in Mombasa en een fijne man. Onze Marleen is gynaecologe, hoogleraar en voormalig politica. Ze heeft nu een functie binnen de Wereldgezondheidsorganisatie.
Het gebouw zelf ligt in een onopvallende wijk, boven is een kamer met een tiental knappe vrouwen en een groepje mannen, ze zitten op mooie brede kussens op de grond. binnen komen voelt meteen knus aan, maar toch liefst geen foto's van de  "Sex workers "Stefan wurmt zich tussen de dames.
Officieel is prostitutie in Kenia verboden maar Kenia criminaliseert Sex-work niet, iedereen mag zijn eigen beroep kiezen en de constitutie erkent het recht op zijn eigen lichaam "My Body my business" als hij of zij maar geen voordeel haalt of promotie maakt voor Sex, de lijn is dun en complex en voor interpretatie vatbaar.
In grote steden heb je verordeningen die de politie toelaat om prostituees' op te pakken maar dat is dan al te dikwijls te omzeilen door wat geld toe te stoppen, de politie gaat ervan uit dat ze geld hebben en dan ontstaat een gewoonte en houden hun handen wijd open wanneer ze de meisjes aanhouden- en knijpen dan beide ogen dicht. De relatie verbeteren met de politie is dan ook een deel van het proces

Hij en zij zijn opvallend mooi gekleed, kleurrijk, het haar in ingewikkeld gekleurd vlechtwerk of veel te plat getrokken krullen. 

Het blijken stuk voor stuk Peer Educators te zijn Sex Workers  uit het kloppend hart van de prostitutie, ervaringsdeskundigen die behoren tot één of meerdere hotspots, geen term voor gratis wifi maar plaatsen waar het oudste beroep ter wereld wordt uitgeoefend, dat kan de straat zijn in de diverse wijken maar evengoed een bordeel of prostitutiehuis.

Het netwerk  van "Peer Educators "maakt ook deel uit van het nationale "MARPs Program" Most At Risk Populations,  die een policy en strategie met richtlijnen ontwikkelt voor risico groepen.
Liefst 1, 3 miljoen mensen hebben naar schatting HIV tussen 15- 64 , ik moet hopelijk geen opsomming geven van de risicofactoren maar het zijn vooral meerdere partners en dus ook deze Sex workers en hun klanten, verder ook het delen van spuitnaalden bij druggebruikers.

MARPs is bovenal een preventie programma en bevat risicobeperkende componenten voor gedragsveranderingen (peer Éducation) Medische componenten zoals testen, screening, contraceptie voor noodgevallen. Verder ondersteuning bij verkrachting en nazorg, naalden uitdelen enz.
De structurele component bevat dan weer "Condom Use Programme" en het vrijwaren van mensenrechten.
 "Psycho-social Support" vooral ook toegang tot het systeem van "micro kredieten" kennen we van ons Mathilde maar ook andere financiële bronnen. Ook juridische en medische bijstand kan hier ter plaatse in het centrum.

Die Peer Educators zijn een soort animatoren gerecruteerd uit het beroep en krijgen een degelijke
opleiding. Ortwin haalt van onze kant het belang van ons bezoek aan en wijst op de bezorgdheid en de aandacht binnen onze projecten voor hiv en ons werk met animatoren en militanten.

Naast het centrum is er een huis van lichte zeden, ze nodigen ons uit om een kijkje te nemen achter de schermen. Het is daar druk vandaag, ze hebben tijd gemaakt voor ons maar we waren laat en het  weekend is gestart, money-time dus.

Een paar nemen toch vriendelijk de tijd voor ons, anderen zijn druk bezig achter één van die deurtjes in duistere gangetjes. Alle leeftijden zijn present en ook mannen. Persoonlijk val ik wel niet op mannen maar ken wat van stijl en voorkomen en ze zijn naar mijn normen mooi.

De omgeving oogt netjes, eerder huiselijk met salon, dik tapijt onder de blote voeten, aan de deur moet je als bezoeker je eerste stuk bloot geven, schoenen dienen daar achtergelaten.
Weet je, ik ben van nature snel ergens thuis maar het voelt hier toch een beetje vreemd aan hoor.
Het ijs is rap gebroken in deze warme sfeer. We stellen honderduit vragen over van alles en nog wat, niemand durft het aan om over de prijs te praten. Het blijkt gelukkig dat de meesten voor eigen rekening werken, dat de meisjes jonger en jonger beginnen en er om iedere hoek wel één of ander gevaar schuilt. Condooms zijn van levensbelang en Durex zijn de beste.

Aan de deur stappen twee vrouwen die we net ontmoet hebben naar buiten, verkleed als Moslima, gesluierd, enkel een streepje herkenbaar,  het bordeel buiten, de perfecte vermomming blijkt?
Ze stappen in een tjok tjok of hoe noem je zo een veel te snel rijdende driewieler en ze laten ons in stof en vol verbazing achter. Dit beroep trouwe lezer is van alle tijden en nu weet ik ook van alle godsdiensten en van de hele wereld en de wereld die is van iedereen.

We lopen terug, in de buurt van onze bus staat een moeder met veel te magere ontblote borst, een ondervoed kindje op de rug, ze hoopt iets te krijgen. Moeder en kind zorgen voor de zoveelste confrontatie en een aanslag op ons geweten. Hier geen "Hakuna matata" maar een simpele vraag  "Tafadhali nisaidie "( help me aub ). Naast mij moet de reus uit ons gezelschap niet van het stof maar van pure ellende machteloos slikken.


Freddy
Ge9groeten

Jambo "how are you"

Na Stefan eerder deze week heb ik vandaag Lut als gastredacteur met een getuigenis. Het is goed om eens een ander geluid te horen.


In Kenia was ik nog nooit geweest, de eerste voet op de Keniaanse grond was als thuis komen, ik ben al wel in verschillende andere Afrikaanse landen geweest.

Nee, ik kom niet voor hun miserie of mooie plaatjes zoals de sloppenwijk in Kibera.

Maar, wel voor wat men zelden toont, hun enorme creativiteit, de hoop en kracht die zoveel Afrikanen uitstralen zoals die directrice van dat wezenschooltje of zoals de ontmoetingen met een zeldzame vrouwelijke delegee, toen we op "Tom Mboya Labour College" een meeting hadden met shop stewards. Je moet het hier maar doen als vrouw, moeder en delegee zijn in een bedrijf waar alleen mannen werken. Haar man heeft haar al lang verlaten net omdat ze actief was in de vakbond. Zij heeft haar kinderen alleen opgevoed en haar huis gebouwd, ze stond ons met fierheid naast allemaal mannelijke delegees te woord. Ooch, wat een vrouw naar mijn hart.

Over wat moeten we klagen als het eens te veel, te moeilijk, te lastig wordt. Wel, daarom kom ik zo graag  naar Afrika en hou ik nu al van Kenia. Wij hebben het zoveel beter, hebben alles en daar boven een goeie structuur met  vakbond en zoveel meer. Wel,  hier vindt ik de warmte van niet alleen de zon ' maar ook hun glimlach en hun bekommernis. Of alles goed met ons is " "how are you" wel dat gaat recht naar mijn hart en komt er niet meer uit. Afrikanen hebben een fierheid die wij al dikwijls verloren hebben'

Jambo Lut

Voor & Na en in de put... KABLANA BAADA YA

We gaan snel nog wat bezoeken afleggen, er wachten ons vandaag twee bedrijven uit een zelfde sector, eentje zonder en eentje met vakbond, we gaan voor een " Voor & Na ". de confrontatie tussen een minder goed en een voortreffelijk  bedrijf.

Ik probeer, vlak voor vertrek, het liedje van Crosby,Stills& Nash  op tv mee te neuriën terwijl ik mijn tanden poets. Slechte combi. Proestend en naar adem happend, op naar de bus. Het begin van onze laatste dag Kisumu, daarna vliegtuig richting Mombasa met een lange tussenstop in Nairobi. 

We bussen naar het eerste bedrijf, het verkeer is hier niet zo chaotisch. Kisumu mist gelukkig nog alles wat een grootstad ongemakkelijk maakt, maar de stad is wel serieus aan het groeien. Het weer is minder, gisteren hadden we geluk, maar minder is nog altijd een dikke 28 graden wat waarschijnlijk menig lezer nu jaloers maakt.

Ik las op Facebook, dat ons Caroline jarig is vandaag, ik zie ze regelmatig haar Samsung natrekken, waarschijnlijk de vele verjaardagswensen uit Belgium, of is er toch ook wat heimwee naar familie bij. Anderzijds, verjaren in Kenia dat klinkt absoluut  niet slecht.

We beginnen aan het echte werk, ons eerste bedrijf is Paramount.

Je mag twee keer raden welke nationaliteit ons staat op te wachten. Vader kwam hier ooit van India voor de aanleg van het spoor, nu zouden dat Chinezen zijn, bleef hangen en startte het bedrijf.
De huidige directeur is geen ingenieur maar doet succesvolle engineering aan machines voor transport van rietsuiker. Suikerriet is een probleem aan het worden hier in Kenia. Onlangs werd "Mumias Sucker Company" gesloten wegens corruptie, ik weet er het fijne niet van, er is in ieder geval veel druk op de suikermarkt door masale dumping.

Paramount werkt vooral met gerecycleerde materialen en trekt voor de rest al zijn belangrijk gietwerk uit India. De familie heeft wel nog een tweede bedrijf en verhuurt dezelfde producten aan loonwerkers, maar toch, zonder iets meer diversificatie zal men het hier op termijn niet redden.

Iemand werkt een zwaar onderdeel bij, zijn schoenen zijn verworden tot sandalen... Ik trek een foto. Voor de rest is het bedrijf een rommeltje, geen vakbond en dus geen veiligheidsbeleid.

Op naar FEIL. "Farm Engineering Industries Limited " ons tweede bedrijf voor vandaag. Ik mis mijn aankomst niet en blijf hangen in een veel te grote opening van een ijzeren afvoersysteem. dat komt er van als je continue op zoek bent met je camera in aanslag naar de foto van de dag. Eventjes familiaal worden, Linda, je hoeft je geen zorgen te maken Jeanine heeft een halve apotheek bij om mijn knie bij te werken.

FEIL, ook weer een bedrijf onder de leiding van een ...

FEIL, maakt eveneens landbouwmachines maar dan met meer diversiteit en voor een paar middelgrote spelers zoals CLAAS, BELL en nog een paar andere.

Tachtig mensen werken er maar er zijn er een paar met vakantie.Het bedrijf draait op een laag pitje. Ik ontmoet een paar stagiairs van de technische school, ze zijn druk in de weer aan een tractor, ze zitten netjes in het werkpak en ik zie echte veiligheidsschoenen. 

Scrap, overschot van metaal. wordt op een aparte afgebakende plaats verzameld. Mooi zo. ik zie de eerste tekenen van een preventiebeleid. Hier en daar maken ze nog een slippertje, zo merk ik iemand met de voeten op een batterij die twee polen aansluit met de blote handen. Philip van Volvo schrikt zich een hoedje. Je kan dezelfde paralel van vooruitgang ook trekken naar verloning en de business was goed dit jaar, wat wil je nog meer.

Ons Keniaanse delegees  lopen te blinken na zoveel complimenten en lachen hun tanden bloot of is het uit contentement voor het rugzakje dat ze gekregen hebben. Ik ben niet van plan om de volledige inhoud van het zakje te verklappen, maar je kan het raden als ik zeg dat vakbondswerking zoveel meer is en hier de pure problematiek van het bedrijf overstijgt. HIV is de naam van het monster en ik kom daar op een andere keer op terug.

Goed, uiteindelijk maakt FEIL een soortgelijk product als " Paramount" maar in totaal andere omstandigheden, met een blik op de toekomst en niet afhankelijk van dat ene product.

"Toekomst is maakbaar" ook in Afrika. De afgewerkte producten, tractors en opleggers worden daarentegen nog over land naar Ethiopië, Oeganda gereden... werk voor de partner van BTB ( Belgische transportbond) KLDTDU en DWU.

We bezoeken nog snel de "Branch" van KEWU in Kisumu en Ortwin tekent het gouden boek, ja, Kenianen houden nog van dergelijke dingen.

Voor de laatste maal rijden we over stoffige wegen door Kisumu, Keniaanse steden staan bol van cultuur en levendigheid, Kisumu, ik zal je missen.

We zijn op weg naar de luchthaven met Nairobi als tussenstop voor" last nut nog least" Mombasa. Nu op dit eigenste moment zit ik op een terrasje in Nairobi met een Tuckster, het biertje waar iedereen wel een beetje verzot op is, we wachten op onze vlucht. Laat me toe te mijmeren over wat nog rest.

Zal ik hier ooit terugkomen? Straks zal ik vertellen aan ons kleine mannen hoe gelukkig ze bij ons zijn, maar ook hoe fantastisch Kenia is, een land met zoveel minder...niet dat ik zou willen verwisselen maar toch...

Freddy

Ge9groeten

"What a Beautiful Day"

Het Victoriameer

Het is stralend weer vandaag en we vertrekken voor een boottocht op het grootste Afrikaanse zoetwatermeer en het op één na grootste meer ter wereld.

Aan het meer wonen de Luo (viseters) de op drie na grootste stam van Kenya. Het meer herbergt niet alleen ontelbare vogelsoorten en vissen maar ook nijlpaarden. Onze gids loodst ons op een perfecte manier door het  vogellandschap.

Kibuyi open market is de volgende stopplaats één van de grootste openluchtmarkten van Afrika. Alles is er te koop dat een mens bij leven en welzijn nodig zou kunnen hebben, van de wieg tot het graf...
Ze recycleren afval, maken en verkopen kledij, metaalwaren, voeding, zetels en bedden en zelfs doodkisten...

Kibuyi open market

Apengapen...

KISUMU

APENGAPEN IN KAKAMEGA ( Freddy)
UNITED NATIONS
KALUWORKS  ( Stefan )
NAIL & STEEL ( Freddy)

Gisteren probleemloos aangekomen uit Nairobi. Het is zes uur, opstaan en naar Kakamega Forest Reserve op zo een kleine 50 km van Kisumu. 

Door wegenwerken op onverharde wegen een dikke twee uur…en op een stoeltje zonder hoofdsteun. Langs de weg, exotische dorpjes met niet uit te spreken namen, er spelen zich voldoende taferelen af omdat de verveling bij vermoeidheid niet zou toeslaan. Mensen, vooral kinderen, zwaaien naar ons, hoe zouden die weten dat we zo sympathiek zijn. 

Van sympathiek gesproken we hebben een keigoeie groep en we lachen nogal wat af.

We zien koeien op een voetbalveld, een Albino in het lange gras, Albino’s werden vroeger het vel afgestroopt en als trofee rondgedragen, een paar witte van ons kijken met ongeloof naar de gids. Overal langs de baan liggen rode hoopjes op elkaar gestapelde en handgemaakte bakstenen te drogen in de zon. Ook veel bromfietsen op de baan en meestal met drie personen erop, de politie geeft het voorbeeld.  

Ook hier zoals in de rest van het land enorm veel kerken, Salvetion Army en nog zoveel andere. Er zijn ook veel scholen, de minister van onderwijs kwam destijds uit de streek.  Zijn we er nog niet?

Kakamega is het laatste stukje regenwoud in Afrika.

Er staan reusachtige bomen en er leven dieren die zeldzaam geworden zijn. Het is snikheet in de bus we stappen uit om eens te apegapen of is het apengapen zoals pannenkoeken…Waarom is eigenlijk iedereen zo geïnteresseerd in Monkeys,? Voelen sommigen hier enig verwantschap. Ik fotografeer liever de voyeurs dan de apen. 

De koeien passeren ons links en rechts, langs theevelden, wat zijn ze mager, iemand roept Carnevoré!  

We komen aan in het regenwoud in volle zon. Vier uur regenwoud voor de boeg met twee gidsen,W&W, Na twee uur houden we het voor bekeken wegens tijdsgebrek, er wacht ons nog een zwaar programma, een paar deelnemers zuchten van verlichting. Het was dan ook een glibberig parcours, niet iedereen had ook echt geschikte schoenen. Prachtige flora, een slang, bijtende mieren en heel wat apen worden gespot. Het is lastig lopen want we zitten op1500 meter hoogte, we zijn op hoogtestage straks zullen we de vruchten daarvan plukken.

Nog een weetje,als uitsmijter: vlindermannetjes zouden vrouwjes kunnen ruiken tot op 10 kilometer… geloof je da? Ik, ik ruik alleen zweet, maar ik ben dan ook geen vlinder en zeker niet zo kleurrijk als deze prachtige insecten die we dan ook nog eens te zien kregen in wat je zou kunnen noemen een kweekcentrum.

Op naar een welverdiende lunch daar ergens twee uur verder in Kisumu,

Ze verwelkomen ons met lekker Afrikaans eten en muziek uit de jaren 80.

UNITED NATIONS

Ik kom ook nog eens terug op dinsdag, toen waren we te gast op het hoofdkwartier voor Afrika van “United Nations “ met een rondleiding en veel interactie. Wegens tijdsgebrek volgt er nog een verslagje in van dit belangrijk bezoek in een andere rubriek 

BEDRIJFSBEZOEKEN

Voor we naar Kisumo vertrokken gisteren werden er ook nog twee bedrijfsbezoeken afgelegd. De groep werd in twee gedeeld. Een groep verrok naar Kaluworks  oorspronkelijk een bedrijf van potten en pannen.

Ik koos voor ZINGIRA Nails & Steel Products Limited vooral gekend voor het produceren van Nagels.

Zoals dikwijls in Kenia een bedrijf van een Indische familie wat dan weer niet belet dat we als vakbond in dergelijke bedrijven altijd welkom zijn. 

Het bedrijf is in volle expansie het telt reeds meer dan 300 man en er zijn geen vrouwen te zien, buiten de HRM maar die had niets in de Indische curry te brokkelen.

Ze werken vooral met tweedehands machines uit India, China, USA enz. De bedrijfsleider klaagde over de oneerlijke concurrentie met China die de economie destabiliseert en Afrika kapot maakt. Het bedrijft  werkt 24/24 gedurende 6 dagen. Hij had het vooral niet begrepen op jonge gasten en hun mentaliteit en het viel vooral op dat hij de bevolking van Kenia een label opplakte, de beste lassers komen uit Kisumu, de beste magazijniers dan weer van ergens anders enz. Er volgde ook een uitwisseling van mening over empowerment van delegees en van personeelsleden en die er soms op uit zijn om uit een arbeidsongeval munt te slaan via claims en gezwaai met advocaten.

Hoe dan ook een interessant bedrijf om te bezoeken en vooral de interactie tussen delegees was top.

F.

KALUWORKS LIMITED 

We zien ze in de winkels. In Afrika zijn de aluminium kookpotten en – ketels gekend om hun kwaliteit. ’t Is maar wat je gewoon bent.

Hoe dan ook, we zijn er te gast. KEWU organiseerde reeds lang geleden dit bedrijf en je zou zowaar denken dat Mr. Oloo, de bedrijfsleider, en Charles, de General Secretary van KEWU jeugdvrienden zijn. Ze kunnen mekaar wel hebben.

Kaluworks maakt aluminium kookpotten. De grondstof is verbazend eenvoudig. Dunne aluminium schijven eindigen in potten en ketels van verschillend formaat. Tja, niet elk gezien is even groot en soms wil je ook wel eens koken voor een heel regiment. Dat kan allemaal met de potten van Kaluworks.

Eerste indruk: lawaai. De persen, frees – en poliermachines maken veel lawaai. Geen nood, in elk oor zien we rode oordopjes zitten. Veiligheidsbrillen, stofmaskers, handschoenen … Veiligheid is hier geen loos begrip. De oordopje zijn trouwens geleverd door het ABVV Metaal. Waarvoor dank! Ikzelf steek de mijne na enkele minuten ook in mijn oren. Op maat gemaakt, met dank aan het ABVV.

Tweede indruk: het werktempo. Die potten blijven maar van de band rollen, het lijkt niet te stoppen. En het stopt ook nooit. Dit bedrijf draait de klok rond. Hoeveel potten heeft de wereld eigenlijk nodig? Veel blijkbaar. De aluminium schijven veranderen na elke werkpost tot het uiteindelijk in een doos beland klaar om er rijst in te koken. Ongetwijfeld zijn ze ook geschikt voor aardappelen en zelfs pasta. Als je er even bij stilstaat dat dit voor elke werknemer daar 8 uur doorgaat dan wordt het onwezenlijk.

Derde indruk: veel machines. Elke werkpost bewerkt het aluminium en gebruikt daarvoor machinale hulpmiddelen. Ondanks dat, kan ik me niet van de indruk ontdoen dat er nog heel wat ambacht meegeleverd wordt in de doos. Het is niet alleen een indruk. De handelingen en het tempo waarmee het gebeurt kan enkel door ervaring. Geen wonder dat de werkgever er eigenlijk zorg voor probeert te dragen.

Vierde indruk, dat later een feit blijkt te zijn: geen vrouwen. Niet één!!! We laten de administratie
 even buiten beschouwing. Nochtans zien we geen enkele werkpost waarbij van het mannelijk geslacht zijn cruciaal is. En toch enkel mannen. We weten nu waarom. De Keniaanse wet verbiedt nachtarbeid voor vrouwen. In een bedrijf waarbij er een eenvoudig organisatiemodel bestaat; het drieploegenstelsel, hebben vrouwen geen toegang. Geen wonder dat KEWU slechts 1,23% vrouwelijke leden telt. Nu, het is niet gezegd dat een wijziging van deze wet plots een instroom van vrouwen zou teweeg brengen. De cultuur in Kenia dicteert nog altijd dat de vrouw voor het gezin moet zorgen. En met nachtarbeid wordt dat moeilijk. Dit zou in de praktijk betekenen dat enkel single of gescheiden vrouwen en weduwes aan de slag zouden zijn in dergelijk ploegensysteem.

Het vijfde punt is ook  geen indruk maar een feit. Onze komst werd aangekondigd aan het personeel.  Bovendien ging dit gepaard met enkele gedragsregels. Laten we hopen dat ze deze alle dagen volgen en niet enkel hun oordoppen gebruiken omdat wij toevallig eens langskomen.

En de verhouding tussen KEWU en de werkgever zijn goed. Hoe weten we dat? Dat hebben ze zelf verteld. Er heerst duidelijk sociale vrede in het bedrijf. En sociaal overleg. Het deed ons zowaar denken aan hoe het vroeger in België was, voor de huidige regering dit model opblies.

De werkgever vindt het vooral interessant dat hij niet met elke werknemer individueel moet omgaan. Het is immer veel efficiënter wanneer hij met de shop stewards als vertegenwoordiger de problemen en bekommernissen van de werknemers kan aanpakken. En gelijk heeft ie. Zo had er wel oren naar dat de werknemers een paar dagen vroeger aan hun kerstvakantie zouden kunnen beginnen. Veel werknemers zijn immers ver van huis om hun boterham te verdienen. Door die extra dagen kunnen ze de kerst doorbrengen bij hun familie en misschien wel een feestmaal nuttigen dat klaargemaakt is in potten van Kaluworks Limited. Of hoe af en toe je werk mee nemen naar huis niet helemaal slecht hoeft te zijn.

Stefan De Groote

Jua Kali (hete zon) in de natte regen

Nairobi 8 uur, regenvest, fototoestel en camera in aanslag.

We vertrekken bestemming Nairobi Branch office, en Jua Kali, beiden aan de rand van de stad.

Rijden naar Kali speelt zich ook nu weer af volgens onbeschreven regels en links van de baan, met zekerheid een restant van de Engelsen. Het verkeer is regelmatig het onderwerp van gesprek in de bus en er worden ook wel wat grapjes over gemaakt. De beste tot nu toe wil ik je niet onthouden 

" je krijgt hier een rijbewijs bij een doos Cornflakes"

De regen valt met momenten met bakken uit de hemel. De stad verdampt onder de eerste zonnestralen, de lucht  stinkt en verstikt de mensen maar, ze blijven blinken. Iedereen is opgekleed en op weg naar school of werk, Iedereen is klaar voor een lange eerder frisse dag.

De Branch bezoeken is obligatoir, ze zijn belangrijk en geven vooral een idee in welke omstandigheden ze daar werken. een afstandse computer, telefoons zo als wij ze al lang niet meer kennen. enz. De meesten van onze delegees hebben betere lokalen en oneindig veel  meer mogelijkheden, maar dit hier betreden zet ons wat dat betreft weer met ons vuile voeten op de grond. Een doosje pralines , de trots van Belgie mag er van af.
Pieter Leenknegt, Belgisch diplomaat in Kenia en Mustafa ( stagiair) staan ons op te wachten, zij hebben veel interessen in wat wij doen maar ook voor ons zijn zij erg belangrijk. Daarenboven, geven ze dan ook nog eens advies over de projecten.
Samen met ons willen ze Jua Kali bezoeken, onze delegees maken van hun aanwezigheid en hun toegankelijkheid dankbaar gebruik om meer dan één babbeltje te slaan.

Jua Kali is vandaag een modderpoel, eigenlijk geen echte "place to be" voor verwende westerlingen met bleke sportschoenen.

Wij zijn bevoorrecht daar te zijn door onze relatie met die gasten van KEWU, iedereen valt daar onder hun ledenbestand anders kom je er gewoon niet in.

Foto’s trekken, laat staan filmen, is daar ook niet vanzelfsprekend ook niet iedereen staat er te springen om op de foto te plakken. Hoe dan ook, laat ketelslagers in blote bast, wild kloppend op een weerbarstig stuk metaal in hun waardigheid.

Hier werken nog echte metallo's in duistere omstandigheden die met geen woorden te beschrijven, vallen en het is beklijvend, het blijft plakken... Hun witte tanden onophoudelijk bloot lachen brengt licht in de duisternis, het wilde kloppen, is het gevolg van stukwerk er is dus geen tijd te verliezen.

Allerlei artisanale producten vinden van hier hun weg naar gans Afrika, creativiteit in recyclage en  vindingrijkheid grenzen compenseert de beperkte middelen. Lasposten en andere tools maken ze gewoon zelf. Conclusie, gewoon weer een trip om nooit meer te vergeten.

F

Meet & Greet with shop Stewards by Patrick Mertens

Branch officials at Chester House from 14:00 till 18:30 (on Sunday!!!)

Onze deelnemers aan de inleefreis keken reeds van lang vooraf uit naar deze ontmoeting!  Immers nu zouden ze eindelijk hun collega’s afgevaardigden van de KEWU ontmoeten.  Een internationale samenkomst onder gelijken…  Snel zou in de drie gevormde werkgroepen blijken dat er onder ‘de gelijken’  ook een hoge mate gelijk gestemdheid heerste.

Het eerste wat opviel was het hoge niveau waarop de syndicale uitwisseling plaatsvond. 

"ABVV-Metaal: "ONZE DÉLÉGUÉS KUNNEN NOG HEEL WAT LEREN VAN HUN KEWU BROTHERS"

Men staat verstelt van de inzichten op het vlak van tactiek en strategie die onze collega’s afgevaardigden in Kenia aan de man brengen.  Hoe omgaan met de werkgevers.  Eén van de aangehaalde kwesties: beschouwen we hen als ‘de vijand’ of als sociale partners. “Dus dwingen we van hen af dat ze ons respectvol behandelen als gelijken in de sociale dialoog.”

KEWU: DE MEESTE KENIAANSE VROUWEN HEBBEN GEEN INTERESSE OM HET ‘MANNEWERK’ IN DE FABRIEKEN TE DOEN

…zeggen de mannen!  Verdoezelt deze uitspraak niet het ‘platte vrouw aan de haard principe’?  Gaat men hier niet heel kort door bocht?  Wat verwacht de doorsnee mannelijke arbeider in Kenia van zijn vrouw?  De participatie van onze vrouwen in België aan de arbeidsmarkt zijn ondertussen sterk geëvolueerd.  Maar zit ondanks dit het door de man toegedichte rolmodel van de vrouw in Kenia zover af van het onze?

KEWU: DE WETTELIJKE BESCHERMING VAN DE AFGEVAARDIGDEN ZOU BIJ ONS ZOALS IN BELGIË MOETEN ZIJN

“Collega’s van de KEWU staar jullie daar niet blind op!”  De beste en eerste toe te passen ‘beschermingstechniek’ is de solidariteit.  Het mag ons niet om de poen gaan.  Wie als délégué onterecht wordt afgedankt moet kunnen rekenen op de steun van alle arbeiders.

KEWU: OPLEIDING – TRAINING – OPLEIDING – TRAINING – OPL…  DE MOTORFIETSEN HEBBEN ONS VLEUGELS GEGEVEN

…”we hebben bijzonder veel vooruitgang geboekt bij het verwerven van kennis en inzichten.  De vertaling ervan naar de werkvloer is bijzonder moeilijk.  Communicatie wordt met de dag belangrijker.  De motorfietsen van ABVV-Metaal hebben ervoor gezorgd dat onze communicatie veel vlotter en ruimer verspreid wordt”…

"ABVV-Metaal: DE KENIANEN HEBBEN VEEL MEER RESPECT VOOR DE MOEIZAAM TOT STAND GEKOMEN WETGEVING EN REGLEMENTERING INZAKE PREVENTIE EN BESCHERMING"

Zijn de Belgische arbeidsomstandigheden in België danig geëvolueerd dat men er zich geen rekenschap meer van geeft?  De preventie en bescherming die ons Keniaanse collega’s in België bij een aantal bedrijfsbezoeken konden vaststellen hebben diepe indruk gemaakt.  Zij schijnen meer begrip dan wij te hebben voor de nonchalante houding van onze arbeiders …

"KEWU: WIJ KENNEN ENKEL ONDERHANDELINGEN OP BEDRIJFSNIVEAU.  EEN IPA DAT EEN RAAMAKKOORD VOOR LOONONDERHANDELINGEN IN DE SECTOREN VORMT, WELKE  DAN VERDER OP BEDRIJFSNIVEAU WORDT UITGEWERKT, KENNEN WIJ NIET"

Hoge inflatie betekent ‘veel werk aan de winkel’ voor de Keniaanse vakbond.  Het komt er immers in de eerste plaats op aan om via de loononderhandelingen in de bedrijven verlies aan koopkracht te vermijden.

"KEWU: HET ALGEMEEN INTERPROFESSIONEEL MINIMUMLOON IS DOOR HET PARLEMENT BEPAALD"

Toch gaat er een tripartite overleg tussen overheid, werkgevers en werknemers aan vooraf.  Dit overleg geeft een advies aan het parlement welke dit omzet in een wet.  De KEWU heeft ervoor gezorgd dat in de meeste van de bedrijven die zij bewerken het minimumloon op ‘maal drie’ uitkomt!  Hierbij gaat ook bijzondere aandacht uit naar de tijdelijke werknemers die als gelijken moeten worden behandeld.  Deze houding legt de KEWU geen windeieren.  Hun ledenaantal is in de afgelopen vijf jaar maar liefst verviervoudigd!!!

"ABVV-Metaal: DE VOORZIENINGEN BIJ ZIEKTE EN ARBEIDSONGEVAL ZIJN VEEL BETER DAN VERWACHT"

De werknemer die langdurig afwezig is ten gevolge van ziekte of een arbeidsongeval verliest niet meteen zijn loon.  De werkgever betaald het loon door tot de zesde maand arbeidsongeschiktheid en dan wordt er nog een tijd de helft verder betaald.

"KEWU: ONZE AFGEVAARDIGDEN IN DE BEDRIJVEN WORDEN DEMOCRATISCH VERKOZEN.  TOCH MOETEN WE WAAKZAAM BLIJVEN TEN AANZIEN VAN AL TE PERSOONLIJKE AMBITIE"

Waar hebben we dit nog gehoord?

Kind regards!

Patrick

How are You

Vandaag staan de Kibera Klums, de tweede grootste sloppenwijk van Afrika op het programma.

Goed geslapen? was de meest gestelde vraag tussen de zoete aardappelen, de mini bananen en zoveel meer van het buffet. De meesten hadden goed geslapen maar twee moesten van kamer verwisselen midden in de nacht... Toch hebben we toffe typisch Afrikaanse accomodaties, maar,het helpt natuurlijk wel als je wat van loodgieterij kent, dan heb je tenminste warm water.

Op weg naar de sloppen, weinig verkeer, het is ook zondag voor de Kenianen.  Regen in de vervuilde sloppen, maar dat belet mensen niet om er kraaknet en content bij te lopen. Ons vrouwen krijgen het witgoed absoluut zo wit niet meer, behalve die van mij.  

Om de vijftig meter een Kerkgemeenschap en ze zitten bomvol, Zingen luidop, anderen prediken heftig, "O my God"  brothers and sisters, het lijkt wel een beetje op ruzie maken.

We hebben politiebegeleiding om ons door die slijkerige Klums te begeven. How are you? how are you? Eigenlijk is het erg rustig en er hangt helemaal geen dreiging in de rokerige lucht van geroosterde insecten en het ontbenen van lookalikes varkenspoten. Foto's nemen is al helemaal geen probleem, we overdrijven niet in ons voyeurisme.

Het contrast van een golfterrein naast de sloppen stoot tegen de borst maar het is een land van uitersten en tegenstelling.

Kinderen spelen met eenvoudig speelgoed en hier en daar ook met een verloren golfbal van een slecht spelende kapitalist die dan nog de swing  ( term uit de golfwereld ) maar vooral de lef niet had om zijn balletje te komen halen.

De spoorlijn kruist de sloppenwijk en hoe dieper we de wijk instappen hoe poverder de accomodatie, hoe vuiler en versletener de kledij. Die kindjes breken toch een beetje mijn hart, heb immer ook zo'n twee patotters van m'n dochter lopen. Hoe dan ook, hier in het diepste van de Klums speelt er ook nog een hiërarchie, die van armer dan arm.

We komen aan de opvang voor weeskinderen, Magoso school. "How are you Sire," goed maar onder den indruk, dank u.
De verantwoordelijke wacht ons op, enthousiast promoot ze dit  levenswerk met visie en management. degelijk onderwijs, gezondheidszorg en vooral een thuis.

Hoelahoepende meisjes proberen elkaar de loef af te steken. Wij krijgen een rondleiding die indruk maakt op ons gasten. Er is ook en ateliertje waar wat spullen gemaakt worden met een winkeltje zo kan men toch ook weer iets minder afhankelijk worden.  Regen van oude wijven.  We schuilen.

Pakt een stoel en zet u bij. Spontaan begint men muziek te maken! Do you can dance? Yes we can! De groep danst, de kinderen lachen hun tanden bloot de politie heeft ook de microbe te pakken en danst mee kortom een beeld om nooit meer te vergeten. En nog van dadde, er zitten zelfs trommelaars bij ons groepje, Ja wadde. 

Last nut nog least, ze hebben al zo weinig en we krijgen dan nog frisdrank aangeboden. We mogen niet eens betalen. Respect , respect, respect.
In de terugkeer worden we overvallen door grote reclameborden Samsung, Lenovo, Toyota, Bose, KFC enz.

Over de middag nodigt KEWU ons uit in een Chinees restaurant, lekker hoor maar geen Chinees te zien.  Chinees in Afrika het zou de titel van een boek van Hergé kunnen geweest zijn.
F

Here we are...

Zaventem, startplaats van zoveel avontuur, inchecken op een schermpje, een scan van je reispas, nog enkel je bagage wegen, het is wennen maar zonder problemen is het nog niet.

We nemen de City-hopper Brussel- Amsterdam, dat is zitten en weer opstaan, hoppen naar die andere vlucht. Schiphol, gezellig anders, gemoedelijker dan Zaventem, broodje kaas, broodje gezond en er hangt al een kerstsfeertje.

Zes vluchten doen we in totaal, controle, controle, controle, broekriemen los en door de detector, ik heb niets te vrezen maar toch, dat gevoel, herken je dat?

Ondertussen zijn we een stap verder en hangen met Kenya Airways in een Boeing 777 ergens boven de Middellandse zee. Het is donker, we zouden wat moeten slapen, turbulentie bederft de pret.
Boven de Griekse eilanden is het wel heel erg, we dansen zowaar de Sirtaki.Your Captain is weeral speaking... zwaar weer en hier en daar een bang gezicht. Schrijven lukt niet meer, slapen nog minder.

Ondertussen is het vier uur, zes uur in Kenia. In het Oosten komt de zon op, langzaam kleurt de hemel abrikoos en vervolgens Perzikkleurig. Het vliegtuig is rustig geworden, het interieur en de collega's zien er niet te best uit, De hostessen perfect.
Ontbijt boven de wolken, een wattendeken bedekt Lake Turkana nog anderhalf uur. "Kenia here we come".
Perfecte landing en na de gebruikelijke paperassen wachten KEWU vertegenwoordigers ons op. We rijden voor het eerst door de stad, de eerste beelden printen chaos op ons netvlies, hier geen rijbewijs met punten.

Chester Guest House kleurt blauw. Een molenwiekende Stefan, onze projectmanager komt in de chaos op ons afgelopen, hij was net getuige geweest van een conflictsituatie op zijn Afrikaans, van en door het volk, Aspe waardig, op het voetpad van uitgerekend ons hotel.
Ze lachen er hier niet mee als er ene over de schreef gaat en ze voeren hem horizontaal af, een wonder...

Na een korte verwelkoming, briefing en een blitzbezoek aan de kamer volgt meteen een bezoek aan KEWU HEAD OFFICE. Je moet je er niet teveel van voorstellen, het is Keniaans, het is de Vooruit of de Jacob Jordaensstraat niet maar ze zijn er fier op dat ze dit met onze hulp konden realiseren. We bezoeken National Archives en het parlement en besluiten met een wandeling in het UHURU Park. Meneertje Maraboe is daar heer en meester en negeert achteloos ons fototoestel in aanslag, wat een stuk pretentie.
Ondertussen ook vis met het handje gegeten mmm lekker.
F

We zijn er en online

Deze morgen zonder veel slaap aangekomen, briefing en direct een vol programma. Straks meer.

Aftellen

Aftellen naar Kenia

Kenya here we come from R@mon on Vimeo.

Cookies lasha

De Afrikaanse koekjes van Sofie waren een groot succes op het voorbije wereldfeest in het kasteel van Wippelgem te Evergem. Samen met Linx+ en Bert werden deze lekkernijen verkocht ten voordele van het project van ABVV Oost- Vlaanderen in Kenia.
Cookies Lasha ( lekkere koekjes)                              

Een verwittigde deelnemer is er twee waard...

Een nijlpaard kan je beter niet boos maken. Dat heeft een groepje inlevers in Botswana, het zuiden van Afrika, ook gemerkt. "Het was angstaanjagend", klinkt het.

Heel wat mensen zakken naar Afrika af voor een safariboottochtje. Ook nu was er een hele groep  aan het varen op het meer.

Wanneer de gids een babynijlpaardje opmerkt, besluit hij wat dichter te gaan. Dat blijkt echter geen goed plan te zijn. De moeder van het nijlpaardje is namelijk ook in de buurt en zij kon het ongewenste bezoek helemaal niet appreciëren en ze startte een achtervolging.

Rob en zijn vrouw Jessica, die momenteel twee maanden in Afrika verblijven, zaten ook in de boot wanneer het tafereel zich afspeelde. Zij konden alles vastleggen op de gevoelige plaat. "Het was angstaanjagend", klinkt het bij het koppel. "Het gezicht van de moeder die uit het water sprong, was ongelooflijk."

De groep kon uiteindelijk ontsnappen aan het boze dier. 

Africa transformatie...

4. Swahili - Learning through songs - Jambo Song

10 jaar Speculoosfeesten voor KEWU

ABVV-Metaal afgevaardigde bij Volvo Car Gent Luc Haverbeke, organiseerde gisteren - als voorzitter van het Feestcomité Lembeke - een schitterend Jubileumconcert (10 jaar Speculoosfeesten).  De kerk zat afgeladen vol met enthousiaste Lembekenaars.  De Muziekmaatschappij ‘IJver en Eendracht’ Kaprijke o.l.v. Hessel de Groff en het OKRA koor ‘Alegria’ Eeklo o.l.v. Jan Parmentier gaven het beste van zichzelf.  De integrale opbrengst gaat naar het samenwerkingsproject tussen ABVV-Metaal en de Kenyan Engineering Workers Union (KEWU).  Bij de aanvang van het concert beklemtoonde één van de sprekers: 

“Het doel van de samenwerking is om op een structurele manier de levens- en arbeidsomstandigheden van de metaalarbeiders in Kenia te verbeteren.”

De Lembeekse burgemeester bracht bij het einde van het concert hulde aan de jarenlange inzet van Luc als voorzitter van het feestcomité en overhandigde hem plechtig de sleutels van het gemeentehuis voor de komende vier kermisdagen…

Proficiat Luc!


Patrick Mertens
ABVV metaal Oost-Vlaanderen
Ortwin Magnus
ABVV metaal Vlaanderen     

Laatste bijeenkomst deelnemers inleefreis Kenia.

Habari wasomaji wapenzi

Ortwin start de bijeenkomst  in het Swahili!.. Swa wa? Voor mij en voor velen met mij klinkt het als de taal van St. Anneke of de proza van een Maneblussers. 

Ik probeer hier straks als het noodzakelijk is met mijn welsprekendheid borg te staan voor een vlotte vertaling van het ene Afrikaans naar het andere of van het Brugs, het ABN van de West-Vlaming, naar de taal van stroppen en bronsgroen eikenhout...

Serieus nu, ben je van Brugge dan zit je best van achter want het beste moet vandaag van de voorkant komen....

Voor een bijna voltallige bezetting van toekomstige inleven(r)aars slaagt Stefan erin om als volleerde Mohammed Saïd al-Sahaf : Comical Ali  maar dan zonder leugens met ludieke waarheden een ernstig onderwerp als bezorgdheid tot gerustheid te herleiden....

Onder het motto "Relativeer het onheil en anticipeer door voorzorg" Het klinkt als de ziektekas maar het  voorkomt meteen ook andere risico's zoals malaria, gele koorts, A -B  en andere  hepatitis of knokkelkoorts maar, telt dat ook voor wilde dieren...

Van wilde dieren gesproken, oog in oog met een Hippo in je tent dat is er toch echt over Stefan.

Ebola, het woord valt, Ebola het venijn van de vleermuis, de draadvormige nasmaak van aap... Ebola,  volgens de risicoanalyse niet eens het grootse risico maar het eist recht op aandacht. 

Wij zijn er klaar mee, we weten er alles van en vatten  samen in één woord " preventie"

"Transport" hoor ik Stefan zeggen is een belangrijke factor die we gelukkig in de hand hebben. We proberen zoveel mogelijk het gevaar dat voor één keer van links komt... te reduceren en we doen dat via aangereikte praktische tips en waarschuwingen.

Terrorisme dat blijkt in Kenia een risico te zijn zoals overal in de wereld en zij ontsnappen daar ook niet aan, dat heeft het recente verleden bewezen. Anderzijds maakt die bezorgdheid ons ook weer  alert als we straks flaneren door de straten van het commerciële en financiele centrum van Afrika Voor de opvolging van dat risico houden we tot de laatste snik contact met de ambassade en met  buitenlandse zaken. We verplaatsen ons ook altijd collectief, proberen niet verloren te lopen en we moeten vooral voor elkaar zorgen...

Ook onze Kenian brothers and sisters " will take good care of us "ze hebben ondertussen blijkbaar reeds hun eigen risicoanalyse gemaakt en halen om duistere redenen alleen het gebruik van de spoorwegen aan als een te vermijden transportmiddel, die analystische kronkel snappen alleen enkele ex- deelnemers.

We maken afspraken rond vertrekuur, overlopen de vluchtschema's en stellen vast dat we maar eventjes zeven keer vliegen... Niemand stelt zich vragen omtrent dat risico... de bezorgdheid gaat blijkbaar enkel uit naar het niet missen van dat vliegtuig...Zo zie je maar de relativiteit van de dingen Een ding is zeker dat is dat iedereen er naar uitkijkt  "Kenia here we come" maar vergeet toch maar je zonnecrème niet. ;0)

Je, si basi ni kupata na moyo wako

Freddy